Jak się okazuje, każdy ptak poruszający skrzydłami, stwarza coś w rodzaju powietrznej fali, na której unosi się jego sąsiad z tyłu. Dzięki kluczowi w kształcie litery "V" stado może pokonać dystans o co najmniej siedemdziesiąt procent większy, niż gdyby każdy ptak leciał osobno. Również ludzie, którzy dążą w tym samym kierunku, złączeni poczuciem wspólnoty, mogą osiągnąć swój cel szybciej i łatwiej, ponieważ wzajemnie się wspierają.

Jeśli któryś z ptaków wyłamie się z klucza, chcąc spróbować lecieć sam, ogromny opór powietrza daje się jej natychmiast we znaki i ptak wraca czym prędzej do swych towarzyszy, by skorzystać z siły nośnej wypracowanej przez ptaka na przodzie. Gdybyśmy mieli ich instynkt, trzymalibyśmy się ludzi, którzy udają się w tę samą stronę, co my.

Gdy ptak prowadzący stado zmęczy się, przechodzi na tył klucza, a jej miejsce zajmuje inny. Podobnie jak w przypadku odlatujących do ciepłych krajów ptaków, rozsądni ludzie, wykonujący odpowiedzialne zadania, powinni dawać sobie zmiany. A jak jest naprawdę? Ptaki lecące z tyłu od czasu do czasu gęgają wesoło, by dodać otuchy prowadzącym stado i dopomóc im utrzymać tempo. A co zwykle przekazuje nasze gęganie kiedy jesteśmy za plecami innych?

I wreszcie - co bardzo ważne - jeśli któraś gęś zachoruje lub zostanie postrzelona, dwie inne gęsi eskortują ją na ziemię i pozostają przy niej, aby pomóc jej i aby ją ochraniać. Nie opuszczają chorej, dopóki nie wrócą jej siły lub dopóki nie umrze. Dopiero wtedy wyruszają w drogę same albo z innym gęsim stadem, by jak najszybciej dołączyć do swoich.

* * *

I pytanie do refleksji: W jakim kluczu ty latasz? Albo: Jaki klucz sam formujesz do latania dla innych?

P.S. Dziękuję za nadesłany tekst :-)